Patrzył on zawsze jeszcze osłupiałymi oczyma w środek komnaty, ale zdawał się już być sobie przytomnym, zdawał się wyobrażać sobie w tej chwili tę nędzę, w którą go dzień dzisiejszy przerzucił – jakoż pokiwał teraz głową i rzekł z wyrazem krwawego żalu: – Nie spodziewałem się nigdy, ażebym o żebraczym chlebie miał dochodzić do grobu! Aha, system wartości. Jeden tylko szkopuł, o który okręt niosący piękne nadzieje pana Michała zadzierał się cokolwiek mocniej, to jest, dlaczego nie chciała mu pozwolić poznać się z ojcem i uczęszczać do ich domu. Już też hetman o konie do pamięci przyszło, czy może lisy piaskowe lub gazele tego nie poczytała. - Stach ma energię. Do niewiast zbliżają się i lgną wyżły z dolnym wiatrem,nicponie noszące łeb nisko,które się co chwila zatrzymują i tak głośno węszą w tropach,jak gdyby tabakę niuchały. Obaj ukryliśmy się tak, że gałęzie zasłaniały nas całkowicie, ale mimo to byliśmy każdej chwili gotowi do obrony, gdyby się zjawiły dzikie zwierzęta. Inni stawią dziesięćkroć. Hoc! Czuł się tak bardzo, tak bardzo szczęśliwy ! Z bezimiennego tego grobowca, osłoniętego przed światem ścianą nadniemeńskiego parowu, przeszło trzy wieki patrzały na przepaść zieloną z warczącą w głębi krynicą, na olbrzymi i cały w mchach swych i wiankach leżący kamień, na wielki trójkąt Niemna, odsłonięty tu przez wyginające się w tył ściany przepaści i stojący w tej cichej pogodzie szybą błękitu i srebra. Pierwsze publiczne zawody ściągnęły pięćdziesiąt tysięcy widzów. 12 Król, patrząc na tak ciężką losów zmianę, Zapłakał rzewnie: "Zgon - rzekł - tego męża "Zagładzą pamięć na krzywdy zadane, "Winien czcić męstwo ten, który zwycięża. Nadzieję, którąm pieścił, I smutek, co mnie truł, I wszystkom to umieścił, Com marzył i com czuł. – Poruszyła się niecierpliwie na krześle. Czyżbym nie nadawał się do swojego urzędu? (Przepraszam. pokonam! Nagle poprawił zakręcone pejsy, ukłonił się nisko berłydkiem i zapytał nieśmiało, bo po prawdzie niepospolicie mu imponowała zuchwała postawa i zawadiacka mina nieznajomego: – Bez urazy jegomości, jeśli wolno zapytać, z przeproszeniem, do kogo jegomość do Żwirowa? – A któż poczciwy dla tych wściekłych jakobińskich wilków! Łzy lały się z jego oczu nawet nie czarne, lecz przezroczyste, jakby był białym człowiekiem. bardzo źle na świętej ziemi egipskiej! Był tak zmęczony i rozbity w sobie, tak wyczerpany że poruszyć się nie mógł. Kupcie ode mnie tę dąbrowę. Chełmowski się skłonił, choć mu w duszy było kwaśno. –No to od wesołego zacznę.